De rit, die een paar uur duurde, bood een prachtig landschap. Datca lag landerig aan een baai, die aan het verzanden was. Je kon er flinke wandelingen in de zee maken. Het dorp werd geplaagd door vliegen, die van een lauwe zee en windstil snikheet weer hielden. `Of er in de omgeving een plaats was zonder vliegen?` Jawel, een half uurtje verderop, met de lokale bus.

Dat klopte. Een lokale bus reed naar een verlaten strand. Prachtig werkelijk, geen vliegen én geen mensen. Alleen water, zand, wind en een bomenrand. En ergens aan die bomenrand een klein schuttinkje van bamboe waarachter rook opsteeg. Maar even kijken achter de schutting...

Achter dat schuttinkje zaten twee vrouwen bij een omgekeerde wok op een vuurtje. Ze rolden flinterdun deeg op een plank met behulp van een bezemsteel.

Daarna legden ze de lap deeg op de verhitte, bolle plaat en bestrooiden deze met fetakaas en peterseli. De ene helft van het deeg werd over de andere helft aangedrukt.
Na een minuut werd de andere kant ook een minuutje gebakken. In vetvrij papier werd het geserveerd. Gözleme heette deze heerlijkheid. Natuurlijk konden we mee-eten. En nee, dit was geen strandtentje. Betalen kon dus niet. Of meneer hier ergens toeristen zag?

Later leerde ik dat gözleme in verschillende variaties gemaakt werd. Eén waarin de peterselie vervangen werd door wilde spinazie, een andere variatie met gehakt en tomaten en dan was daar nog de variatie met rokerige auberginepuree.

Hieronder valt de snelle variant; waarbij we het deeg maken overslaan. Lekker makkelijk voor een snelle gezonde hap.